ای سپهسالار لشکر مهدی ، ای رهبر کبیر ، ای امام مسلمین ، ای خاموش کننده فتنه ، ای فصیح الفصحا و ای مقام عظمائی که امام سجاد را افتخار قوم و خویشی و نَسَبیت عطا فرمودید .

هر چه میخواهم عناوین آن بزرگوار را کوتاه کنم قلم مهلت و مجالم نمیدهد.

از آنجا که از بضاعت مالی آن وجود ذیجود مستحضر هستیم و میدانیم اگر به مکه نروید ، کعبه مشتاقانه به زیارت آن قدیس خواهد آمد لذا سفر ساده و بی پیرایه آن کهکشان نور و معرفت و کمال به دیار قم را بهانه نموده تا بار دیگر با آن ولی امر و فقیه مطلقه تجدید عهد نمائیم.

روایت است که در ولایت قم ، دُرفشانی نموده و از میکرب و ویروس و سایر موجودات ریز و خاک و خاشاک سخنان گهربار اخراج نموده و افتخار جاری شدن بر زبان داده اید.

ای عیسای زمانه ، شاعرکی هستم گمنام و بی نام و نشان که سفر پر خطر آن کجور ابدی را پیش بینی نموده که بطور بدیهه به آن کبیر الکبرای زمانه تقدیم و امید صله نیز ندارم.

چون بُود اصل گوهری قابل

تربیت را درو اثر باشد

هیچ صیقل نکو نداند کرد

آهنی را که بد گُهر باشد

سگ به دریای هفت گانه شوی

که چو تر شود پلیدتر باشد

خر عیسی گرش به مکه برند

چون بیاید هنوز خر باشد

الخميس 13 ذوالقعدة 687 هجری قمری!

شیخ سعدی شیرازی (مشرف الدین)