مقدمه:

مدتی است که سری به وبلاگ نزده ام. کامپیوتری در اختیار نداشتم. در سفر بودم و خلاصه آنکه به سرزمینی رفته بودم که آنرا بنام " وطن " میشناختم. چگونه رفتم و باز آمدم ، بماند که بیشتر به داستانهای تخیلی نزدیک است تا واقعیت. در تمام طول این مدت چشم بودم و گوش و برداشت. باید چشم ظاهر را میبستم و دید درون را بکار میگرفتم. نه دوربینی و نه کامپیوتری و نه یادداشتی و فقط حافظه و برداشت.

سوالاتی که حدود سی سال بود در مغزم میجوشید نیاز به پاسخ داشت ولی برای پاسخ به آنها کلام را کافی نمی دانستم. بدنبال سند و مدرک نبودم بلکه در جستجوی درک و شناخت بودم و بس.

قصه کوتاه ... سالها بود از وطن بدور بودم ولی آنچه مسلم بود اخبار متضاد ، خفقان سیاسی و اجتماعی ، دستگیری ، اعدام ، شکنجه ، سنگسار و ترور و حدود سی سال حماقت های مکرر جوجه دیکتاتور ها و ملاهای حاکم و فرار از واقعیت را میشنیدم. ولی آنچه برایم در این سفر مهم بود و عزم جزم بر آن داشتم دوری از سیاست و فقط حس کردن جامعه ای بود که اینگونه جنایت و خیانت در آن بوقوع میپیوندد و با آن همکاری و همیاری میکند. برایم مهم نبود بمب اتم میسازند ، موشک آنچنانی به آسمان فرستاده و یا خودمحور بیماری با معلوم الحالان دیکتاتور آمریکای جنوبی لاس خشکه میزند. سالها بود که میخواستم حقایق تلخ و شیرین درون جامعه وطن را نه فقط از نزدیک ببینم بلکه دردهای آنرا لمس کنم.

شنیده بودم اغلب مهاجرین که به ایران سفر میکنند فقط ظواهر و نظر و ایده و عقیده و نظر افرادی را که بیشتر با تعارفات متداوله و سرخ نشان دادن چهره زرد و خنده های سطحی مصنوعی که درد را میپوشاند ولی بروی خود نمیآورند ، روبرو میشوند و مایل نبودم در این دام نیز بیافتم.

از آنجا که از جوانی و جسارت چندان اثری نمانده ولی همین عامل بزرگی بود که بر خلاف بعضی ایرانیان مهاجر که به ایران میروند تنها بدنبال بیدار کردن خاطرات گذشته نباشم و چلوکباب و کله پاچه و نان سنگگ و سور و دعوت های آنچنانی هدفم را منحرف نکند و حقایق تلخ زیر پوشش پذیرائی های آنچنانی مخفی نماند.

لازم بود گذشته را بکلی فراموش میکردم و مغز و اندیشه خود را چنین تربیت میکردم که غریبی هستم که از سرزمین ناشناخته ای دیدن میکند. آنچه را که دیدم و شنیدم تائید بر همین واقعیت بود. از خاطرات دیگران چیزهایی را بیاد میآوردم ، برادران امیدوار و منصور حکیم الهی و ....

حاصل دیده و شنیده و حس کردنی های این سفر آنقدر پر درد و تاسف و تالم بود که آرزو میکردم: هرگز نباید تن به وسوسه دیدار از " ایران " را در خاطر خود مجسم میکردم و یا به رفتن خودم با آن همه مصائب و مشکلات تن در میدادم.

در یک جمله ، این " ایران " آن ایرانی نیست که حتی بتوان در خاطره های دور ، تصور کوچکی از گذشته را زنده کند و یا در جراید داخلی و خارجی از آن تعریف و تفسیر میشود. سرزمین غریبه ایست که --- ایمان فلک رفته به باد ---

دیگر کشوری بنام " ایران " وجود ندارد که به بلاد ولایت فقیه تبدیل شده است. گندزاری متعفن از کثافت ملازدگی ، تضاد و تشتت ، دوروئی و ریا ، دروغ و فساد ، تقلب و ریا ، خرافات و توهمات ، شیادی و عوامفریبی ، مرگ و زندان ، خفقان و شکنجه و از همه بدتر دشمنی و عداوت و نفرت و انزجار .... اساس و پایه این دیار غریبه است.

ادامه دارد.