در انگلیسی مثلی است که میگوید آنقدر طناب در اختیار طرف بگذار تا بتواند خود را خفه کند که در دنیای دیپلوماسی به "سیاست طناب کافی" معروف است. زمانی که بالینجررئیس دانشگاه کلمبیا بر خلاف فشار افکار عمومی و دانشجویان اعلام کرد: دانشگاه کلمبیا محل گفتمان آزاد است ، با خودم گفتم یک میخ دیگر به تابوت ملایان زده شد. این بار ممود خله در اولین کلام و با ابرام از پاسخ به درخواست نطق پیش معرفی رئیس دانشگاه و فرار از موضوع گفتمان در حقیقت قبول شکست نمود و در عوض با روضه ای آخوندی از پیش تهیه شده ، تقریبا همگان را به تمسخر واداشت. شعارهای تو خالی ممود خله در کلمبیا ثابت کرد ، سران حکومتی ج.ا. واقعاً مغز خر خورده اند.
یکی از اصول دستگاه پروپاگاند سازی شوروی و اقمار در گذشته آن بود که با هوچیگری ، مثلا با کوبیدن لنگه کفش بر روی میز تاکیدی بر منطق نداشته خود بیابند یا با ژست خنده داری ، سیگار هاوانا پک بزنند و ادای کابوی های آمریکایی را در بیاورند. البته در جهان خودمحوران و خودشیفتگان این گونه دلقک بازیها خوراک داخلی خوبی بود و با آن میشد مردم استحمار زده و دربند را که از دنیای خارج بی اطلاع بودند تا مدتی سرگرم نمود. صد البته با نمایش تحریف و مثله شده تلویزیونی ممود خله هم میتوان همین کار را با یک وجب روغن فرداعلای دروغ و خدعه ی نماز جمعه ای و کذبیات شریعتمداری، شکست و افتضاح را با وارونه نشان دادن واقعیت عینی، پیروزی نامید. گویا این ممود خله ما غذای چندین بار از هضم رابع گذشته اربابان گمشده در تاریخ را داروی خوبی برای غرغره شناخته است. هدف از این سفر که بدستور والی مطلقه حماقت انجام شد ، اطمینان از عدم حمله غافلگیرانه که بعضی از مقامات غیر مسئول غربی به آن دامن میزنند و احتمالا دستمال بدستی اهل سیاست آنجا و در زیر پوشش روضه درس اخلاقی و معنویات خواندن و تنقیه مثلا راستی و صداقت و پرهیزکاری به غرب آزاد بود. درست مانند سخنرانی آل کاپون در کلیسای بزرگ شیکاگو. هنوز معلوم نیست که والی مطلق روی آنرا دارد که چرندیات ممود خله را تو دهنی به شیطان بزرگ بنامد که در اولین برخورد با دموکراسی بند را به آب داد.

دماغ درازی که برای جلب حمایت مردم آمریکا به نیویورک رفت با اولین کلام خود ش را مات شده اعلام کرد. شنیده بود مردم غرب صادق هستند ولی نمیدانست که احمق نیستند.
تا مرد سخن نگفته باشد
عیب و هنرش نهفته باشد