آنقدر آش شور است که نمک شرمگین و آنقدر درد عظیم است که فریاد انسان را به طاق فلک میزند. اگر به رسانه های گروهی جهان مراجعه کنیم در مییابیم که حتی کشورهای " نقطه ای " با تلاش و جستجوی مستمر بر آنند که با کشف گوشه ای از گذشته حفته در دل زمان، تاریخی برای خود بسازند و از این هم شرمی ندارند که یافته، مذمت باشد یا مدح ، زشت باشد یا زیبا ، جاهلانه یا عاقلانه. نشانه بربریت باشد یا تمدن.

در ولایت ام القرا داستان چیز دیگریست که باید آنرا " تاریخ زدایی یا تاریخ شویی" نامید. اوایل کار تخریب عمدی و پس از آن سالهاست که با کمک اعوان و انصاری فراوان، قرار بر آنست آنچه را که از گذشته ایران باقی مانده و ربطی به اصول تفکری حاکم ندارد کاملا پاک کنند و بنا به ادعادی یکی از دست اندرکاران " شستشوی تاریخی " دهند. هر واقعه ای را که ربطی به افکار و اهداف حاکمیت ندارد یا در زباله دان بیاندازند یا با دستکاری ناشیانه آنرا مخدوش کنند و یا با نعل وارونه آنرا بنوعی به خدمت بگیرند. زیرکانه نام آنرا نیز " بازنگری تاریخ " گذاشته اند. از همان اوایل انقلاب سازمان بزرگی در همین تهران عزیز با کمک معلوم الحالانی (لازم بذکر نام نیست) راه انداخته اند که این بازنگری! را هر چه زودتر به ثمر برسانند. اصرار فراوان بر آنست که در تمام فصول تاریخ گذشته جای پایی به ملایی بدهند و آنچه خوب از آب درآمده از افکار بزرگ و ایمان ملکوتی و برکات افاضات، وجود آن ملا قلمداد کنند.

بسیاری از مدارک و اسناد تاریخی از کتابخانه مجلس ناپدید شده و میشود و کار بجایی رسیده که حتی اعلام میکنند چنین و چنان اسنادی اصلا وجود خارجی نداشته اند. اقلام و اشیای بسیاری از موزه ها بطور دایم مفقود میشود و متاسفانه حتی ردی از آنها یافت نمیشود. اگر وضع چنین که بر مراد است به پیش رود در آینده ای کوتاه تر از یک نسل، داریوش از اهالی آریزونا، احمد کسروی برادر لنین، ستارخان هرویین فروش محله هارلم، کورش چاقوکش چاله میدان و میرزا تقی خان مامور اعدام شهید ثانی معرفی خواهند شد. اسناد جدیدی در دست کشف است که عثمان شیعه صفوی بوده و دایناسورها به این جهت نسلشان نابود شد که خمس و زکوه ندادند. فرضیه نسبیت از میرزا باقر مجلسی و سیوند نیز همان سد سکندی است که جلوی یورش اعجوج و ماجوج را گرفت.

باید بیدار بود و هشیار و این ترفند رژیم منحوس را نقش بر آب کرد. تاریخ ما چه زشت و چه زیبا گذشته ماست. یادگار مادران و پدران ماست. به نیک و بد آنان احترام میگذاریم. نان و آب ما نیست بل از آن عبرت میگیریم. واقعیت غیر قابل کتمان است.